شیطان برای موفقیت و تسلط بر افراد بسیار دقیق و مهندسی عمل می‌کند و در کار خود با دقت و روش خاص و آرامی به دنبال اهداف خود است
اصل
و اساس انحراف و گرفتار شدن در جاده انحرافات و گمراهی‌ها، خارج شدن از
دایره‌ی بندگی و هدایت خداوند متعال است. به این معنا که هرگاه انسان خود
را از چتر ولایت الهی خارج کرد در واقع خود را تحت کنترل ضلالت و گمراهی و
ولایت شیطان قرار داده است.
در فرهنگ قرآن اصل و اساس انحراف و
گرفتار شدن در جاده انحرافات و گمراهی‌ها، خارج شدن از دایره‌ی بندگی و
هدایت خداوند متعال است. به این معنا که هر گاه انسان خود را از چتر ولایت
الهی خارج کرد در واقع خود را تحت کنترل ضلالت و گمراهی و ولایت شیطان قرار
داده است.
شیطان برای موفقیت و تسلط بر افراد بسیار دقیق و مهندسی
عمل می‌کند و در کار خود با دقت و روش خاص و آرامی به دنبال اهداف خود است
که در منطق قرآن با نام سیادت گام به گام از آن یاد می‌شود: «ولا تَتَّبِعُوا خُطُواتِ الشَّیطانِ إِنَّهُ لَکمْ عَدُوٌّ مُبینٌ؛ و از گامهای شیطان، پیروی نکنید! چه اینکه او، دشمن آشکار شماست!». [1]
مرحله
دوست داشتن شیطانی هر چند در آیات متعددی خداوند متعال دشمنی آشکار شیطان
را برای انسان بیان کرده است ولی انسانی که در غفلت بی‌خبری و مستی شهوات
دنیایی گرفتار شده است، دوستی خدا را فراموش کرده و این دشمن آشکار را دوست
خود قرار می‌د‌هد که در نهایت با اتخاذ این دوستی نکبت بار، شقاوت اخروی
را برای خود فراهم می‌کند. «إِنَّما سُلْطانُهُ عَلَی الَّذِینَ یتَوَلَّوْنَهُ؛ همانا سُلطه ی شیطان بر کسانی است که او را دوست دارند (ولایت او را بر خویش بپذیرند)». [2]
مرحله
قلقلک و القای شیطانی هر چند در آیات متعددی به شیطان و دشمنی‌اش اشاره
شده ولی نباید از این موضوع غافل شد که تحرکات و تهدیدات شیطان در حد قلقلک
و وسوسه است. «وَ قالَ الشَّیطانُ لَمَّا
قُضِی الْأَمْرُ إِنَّ اللَّهَ وَعَدَکمْ وَعْدَ الْحَقِّ وَ وَعَدْتُکمْ
فَأَخْلَفْتُکمْ وَ ما کانَ لِی عَلَیکمْ مِنْ سُلْطانٍ إِلاَّ أَنْ
دَعَوْتُکمْ فَاسْتَجَبْتُمْ لی فَلا تَلُومُونی وَ لُومُوا أَنْفُسَکمْ ما
أَنَا بِمُصْرِخِکمْ وَ ما أَنْتُمْ بِمُصْرِخِی إِنِّی کفَرْتُ بِما
أَشْرَکتُمُونِ مِنْ قَبْلُ إِنَّ الظَّالِمینَ لَهُمْ عَذابٌ أَلیم؛ و شیطان، هنگامی که کار تمام می شود، می گوید: «خداوند به شما وعده حق داد
و من به شما وعده (باطل) دادم، و تخلّف کردم! من بر شما تسلّطی نداشتم، جز
اینکه دعوتتان کردم و شما دعوت مرا پذیرفتید! بنا بر این، مرا سرزنش نکنید
خود را سرزنش کنید! نه من فریادرس شما هستم، و نه شما فریادرس من! من نسبت
به شرک شما درباره خود، که از قبل داشتید، (و اطاعت مرا هم ردیف اطاعت خدا
قرار دادید) بیزار و کافرم! مسلّماً ستمکاران عذاب دردناکی دارند». [3]
مرحله
ارتباط حضوری یاران شیطان (مشاوره حضوری) شیطان در استراتژیک تسلط خود بر
انسان تنها به تحرکات و وسوسه‌های نفسانی خود بسنده نمی‌کند بلکه در موارد
زیادی از کارگزارانی استفاده می‌کند که قبلاً مقهور تسلط شیطان شده‌اند: «وَأَجْلِبْ عَلَیهِم بِخَیلِک وَ رَجِلِک؛ و با سواران و پیادگانت بر آنها بتاز». [4]
شیطان
برای موفقیت و تسلط بر افراد بسیار دقیق و مهندسی عمل می‌کند و در کار خود
با دقت و روش خاص و آرامی به دنبال اهداف خود است که در منطق قرآن با نام
سیادت گام به گام از آن یاد می‌شود: «ولا تَتَّبِعُوا خُطُواتِ الشَّیطانِ إِنَّهُ لَکمْ عَدُوٌّ مُبینٌ؛ و از گام های شیطان، پیروی نکنید! چه اینکه او، دشمن آشکار شماست!»
شرط
و قدم اول در مبارزه با دشمن، همان «دشمن شناسی» است. بدیهی است که تا
کسی دشمن را نشناسد، حتی با او مخالفت هم نمی‌کند، چه رسد به مبارزه و چه
بسا از غفلت، فریب خورده و او را دوست نیز بشناسد. لذا خداوند متعال با قید
این که او دشمن آشکار شماست، امر می‌کند که اطاعتش نکنید:
«أَ لَمْ أَعْهَدْ إِلَیْكُمْ یَبَنىِ ءَادَمَ أَن لَّا تَعْبُدُواْ الشَّیْطَانَ إِنَّهُ لَكمُْ عَدُوٌّ مُّبِینٌ» (یس - 60)
ترجمه: مگر با شما عهد نسبتم و نگفتم اى فرزندان آدم شیطان را اطاعت مكنید كه او براى شما دشمنى آشكار است.
اغلب
ما می‌دانیم که «شیطان»، چه ابلیس باشد، چه افراد و چه هوای نفس، دشمن
است، ولی باور نکرده‌ایم. لذا قدم اول دشمن شناسی و باور دشمنی اوست و قدم
بعد مقابله‌ی با اوست. یعنی هر چه گفت، خلافش را انجام بدهیم.
ب – نکته‌ی مهم بعدی که سبب حفظ انسان از تبعیت شیطان می‌شود، باور معاد است.
خیلی‌ها
خدا (مبدأ) را می‌شناسند، اما به معاد باور محکمی ندارند. اگر ما مقصد را
باور داشته باشیم، حتماً در سفر درست و به سوی مقصد حرکت می‌کنیم و سعی
می‌کنیم که منحرف نشویم و اگر شدیم نیز سریع بر می‌گردیم.
ج – اما راجع به نماز، نکته بسیار است و از جمله آن که انسان باید «مخاطب» را
بشناسد و گفتگوی خود با او را باور کند. آن وقت ارتباط بین عاشق و معشوق
برقرار می‌شود و این ارتباط حتماً شیرین است. تا حدی که انسان دوست ندارد
به پایان رسد و وقتی هم به اجبار به پایان برسد، آدمی منتظر فرصت و نوبت
بعدی تجدید این دیدار و گفتگو می‌شود. اما نماز بی‌توجه، ملال‌آور و
خستگی‌آور می‌شود و طبعاً انسان نسبت به آن بی‌رغبت می‌شود.
کافی
است یک بار تجربه کنیم. مثلاً چند دقیقه قبل از اذان خود را حاضر کنیم.
حاضر برای گفتگوی با محبوب. بعد در دل بگوییم: خدایا تا چند دقیقه‌ی دیگر،
اذان می‌شود، یعنی اذن می‌دهی که بیایم و مستقیم با تو مرتبط شوم و راز و
نیاز کنم و من لحظه شماری می‌کنم. و بعد که اذان شد، یا در جماعت شرکت
کنیم و همه‌ی حواسمان را به حضور در محضر حق‌تعالی بدهیم و اگر نشد، مقابل
حق تعالی با عشق و ادب بایستیم و نماز بخوانیم.
شاید لذت همین یک
بار، تداومش را به دنبال آورد. در هر حال شروط و رسم عشق و عشق‌بازی را
همگان بلد هستند، چون فطری است. فقط لازم است لحظاتی به معشوق توجه کنند.
سبب تنبلی به نماز، بیشتر به خاطر این است که با خدا کاری نداریم و فقط
می‌خواهیم نمازمان را خوانده باشیم.
منبع:askdin.com
یاری امام زمان، از حرف تا عمل 
لباس عروس آستین بلند با تور دانتل
